Ben je zelf een fan van het Pokémon-ruilkaartenspel? Of heb je een stel kids rondlopen, zoals ik, die absoluut gek zijn van alles wat ook maar naar Pokémon ruikt? Dan ben je vast al in contact gekomen met nagemaakte Pokémon-kaarten. Toch? De meeste ouders maken er misschien geen punt van, maar je kind zal bij het ruilen van kaarten op de speelplaats beslist geen vriendjes maken op die manier. En als je online tweedehands (fake) kaartjes gaat verkopen, zal dit je door andere spelers wellicht niet in dank worden afgenomen.
Ik herinner me nog goed dat mijn zesjarige zoon, fier als een gieter, thuiskwam met een hele resem Pokémon-kaarten. “Kijk paps, wat een goeie kaarten ik geruild heb!” Het brak mijn hart dat ik hem moest vertellen dat hij een paar goede EX en GX kaarten had omgeruild voor cheap fakes. Hij snapte het eerst niet: “Wat bedoel je, papa?” Ik vertelde hem dat het ‘neppe’ kaarten waren, geen échte Pokémon-kaarten. Ook op de speelplaats wisten een aantal oudere jongens goed genoeg dat die kaarten niets waard zijn en zij bedotten zo de jongere spelertjes die met hun naarstig bijeen gespaarde centjes af en toe eens een pakje kaarten kopen.
Waar maak je je druk om?
De bovenstaande vraag zou je me kunnen stellen. What’s the big deal? Als die kleintjes al niet weten dat het fake is, hebben ze er toch hetzelfde plezier aan?
Goh, misschien is dat wel waar, maar op lange termijn zitten ze met een stuk van hun hobby waar ze uiteindelijk niets meer mee kunnen aanvangen. Eerst en vooral is het gewoon illegaal, de kaartjes hebben geen ruilwaarde en ze mogen niet gebruikt worden in toernooien (ook de laagdrempelige in je lokale spellenwinkel). En dat illegale circuit van valse Pokémon-kaarten zorgt er op de lange termijn voor dat een uitgever minder inkomsten genereert (en dus minder kan investeren in nieuwe, mooie en spannende kaarten) en dat je hobby daardoor duurder wordt. Een kleinere uitgever zou dit als bedrijf zelfs niet overleven! Gelukkig kan Nintendo wel tegen een stootje, maar dat mag geen reden zijn.
Ik zie het verschil niet tussen échte en ‘neppe’ Pokémonkaarten!
“Wanneer ik valse kaarten zie, kan ik ze niet onderscheiden van echte!” Ik hoor deze opmerking wel vaker, maar toch is het relatief gemakkelijk om snel te weten of je met fakes te maken hebt. Eerst en vooral is het belangrijk om te weten waar je de kaarten vandaan hebt. Kocht je ze ‘nieuw’ op een rommelmarkt of won je ze op de schietkraam op de plaatselijke kermis? Dan is de kans al héél groot dat het om namaakkaarten gaat. Uiteraard is dit geen 100% zekerheid, maar mijn ervaring leert me dat dit bijna altijd het geval is. Het gaat dan om schijnbaar nieuwe pakjes, die bij nadere inspectie wel wat eigenaardigheden hebben:
- Ze zijn niet netjes verzegeld
Het pakje lijkt opnieuw of onzorgvuldig verzegeld te zijn. Meestal worden echte verpakkingen hergebruikt om de fakes in te wikkelen.
- Ze bevatten minder dan 10 kaarten
Een echt pakje Pokémon-kaarten bevat altijd 10 kaarten.
- Alle kaarten zijn ‘rares’ of schijnbaar waardevol (de zeldzaamste kaarten)
Op een Pokémon-kaart kan je zien of het om een zeldzame (sterretje), minder voorkomende (ruitje) of veel voorkomende (rondje) kaart gaat. In een echt pakje zit max. één of twee zeldzame kaarten, drie minder voorkomende en de rest veel voorkomende kaarten.
- De EX of GX-kaarten die erin zitten (full-art kaarten) zijn geen foils
Er zijn uitzonderingen, maar dat gaat dan over voorgebouwde decks die je in de winkel koopt en niet om booster pakjes.
Ik geef toe, zelfs dan nog kan je bij sommige namaakkaarten echt aan het twijfelen gaan. Maar zelfs dan zijn er een aantal snelle tests. Degene die ik het vaakst gebruik is de buigtest. Wanneer je een Pokémonkaart (een echte dan) met de uiteinden naar elkaar toe buigt (niet plooien!) dan kan je die gewoon terug recht strijken zonder dat de kaart beschadigd geraakt. Bij een valse kaart, zie je dan toch een kleine plooi ontstaan. Die kaarten zijn (omdat ze goedkoop moeten zijn) véél minder buigzaam. Maar dan spreken we al over goeie namaak. De echt slechte fakes herken je gewoon door het belabberde drukwerk, de typische schrijffout; Pokémon zonder het accent op de ‘e’ en de sterk ‘gelamineerde’ of ‘geplastificeerde’ look (en feel). Best is ook gewoon een echte kaart erbij te nemen en qua gevoel te vergelijken. Gewoon door aanraken merk je soms al een verschil. En de achterkant kan bij een valse kaart ook een minder intens of een flauwer blauw bevatten.
Zelfs je kind kan je snel leren om de fakes te spotten. Vermits zij ook echt helemaal opgaan in de hobby, leren ze snel het verschil tussen een echte en een valse kaart.
Koop legaal!
Voor de diehards zijn er natuurlijk heel wat extra testen die je kan doen, maar als je die nodig hebt, spreken we al over hoogwaardige vervalsingen. En kan je je kaarten veel te goedkoop op de kop tikken en lijkt het dus veel te mooi om waar te zijn, dan is het dat vaak ook. Of je moest op Gamealot aan het shoppen zijn, natuurlijk. ?
Dus, respecteer het harde werk dat er in het maken van deze kleine kunstwerkjes gaat en koop alleen échte Pokémon-kaarten. Dat doe je best online via betrouwbare winkels (zoals Gamealot) of via je lokale spellenwinkel. Zelfs in de meeste grootwarenhuizen kan je Pokémon vinden, maar het is natuurlijk aan te raden om je lokale spellenhandelaar te ondersteunen, want daar kan je het spel uiteraard ook leren en spelen.
Foto’s: Jannes Zwaenepoel